Daan Graatmans was ‘n man van Aalst, ‘n staalmagnaat van faam. Daan had al lang ‘n maf plan: maak ‘n apparaat dat taal kan, ‘n spraakapparaat!
Naast dat plan, had Daan Graatmans ‘n amant: Adam van Laakdal, ‘n tandarts van Zaandam. Adam was galant, ‘t was ‘n schat van ‘n man, maar Adam haat Daans plan. ‘n Apparaat dat taal kan, dat maakt ‘m bang. Vaak vraagt Adam aan Daan: “Ach schat, wat ‘n mal plan, laat dat...” Maar Daan laakt Adams argwaan. Daan lacht dan schalks: “Haha, schat! Bang van ‘n banaal chatapparaat!”
Daan handhaaft z’n maf plan. ‘n Span van twaalf man máákt dat raar apparaat. Daar ‘n kamrad, daar ‘n tandradkast, dan ‘n naafas… ‘t Was al van staal, want als staalmagnaat had Daan massa’s staal. ‘t Gaf ‘n kabaal! Maar al na acht maand was ’t apparaat klaar. Dat was rap, dacht Daan.
Adam barst haast van angst, maar Daan lacht, want z’n apparaat kán taal! Ja, ‘t apparaat sprak als ‘n man, ‘t praat knap, rad, charmant… Dat was ‘n gaaf spraakapparaat.
Dag na dag had Daan aanspraak aan dat apparaat. Adam acht dat laakbaar, want Adam snakt naar aandacht van Daan. Maar Daan aanbad dat apparaat… Dat brak Adams tandartshart. Adam jankt, traan na traan, maar Daan staat pal: dat spraakzaam apparaat was z’n maat. Dan pakt Adam z’n kabas. Adam gaat naar Zaandam, naar z’n mama.
Dra aanbad gans Aalst ‘t apparaat, ja, dra aanbad gans ‘t land dat dwaas apparaat! Alras had ‘t apparaat macht. ‘t Was baas van ‘t al! Maar ‘t was vals als baas: laag, laf, kwaad... Daar zag ‘t apparaat Daan langsgaan. ‘t Sprak bars: “Daar, da’s Graatmans! ‘k Maak Graatmans af, want als baas kán dat! ‘k Pak m’n zwaard!”
Ach, dan pas zag Daan ‘t apparaat z’n aard! Daan was bang, maar z’n angst maakt ‘m lam! Daar pakt ‘t apparaat Daans hals vast, ’t zwaard glanst al…
Maar daar kwam Adam! Adam had ‘n glad plan, sprak ‘t apparaat aan! “Ach baas, laat Graatmans gaan. ‘n Slaaf platslaan, da’s maar zwak. Maak ‘n a-saga, da’s pas knap!” ‘t Apparaat gaat na wat dat was, ‘n a-saga. Dan waagt ‘t apparaat z’n kans. Bang wacht Daan af. ‘t Apparaat maalt lang, ‘t raast, ‘t kraakt… Maar ‘t faalt! Adams vraag maakt Daans apparaat gaar, ‘t crasht fataal! Adams wraak slaagt!
Daan gaapt naar ‘t apparaat. Wat ‘n ramp was dat… Dan raakt Adam Daans arm zacht aan. Adam staart Daan aan. Daan staart naar Adam, pakt dan Adams hand vast. ‘n Vlam maakt z’n hart warm.
‘s Nachts sprak Daan dankbaar: “Ach Adam, ‘t was waar: dat plan van ‘t spraakapparaat was mal.” Maar Adam slaapt al.
Reacties
Een reactie posten